The landscape of the polyphonists

In 2018 schreef Paul Van Nevel een boek - 'Het landschap van de polyfonisten' - over deze meer dan tweehonderd componisten die gedurende meer dan honderdvijftig jaar hun stempel drukten op de stijl van de vocale polyfonie op het hele Europese continent. Hun stijl is gebaseerd op twee structuren: de techniek van de imitatie; en een melodie die baadt in een waas van melancholie. In zijn boek verdedigt Van Nevel de hypothese dat het Frans-Vlaamse landschap, met zijn glooiende hellingen, zijn alomtegenwoordige horizon en zijn eindeloze en zichtbare seizoensveranderingen, een onuitwisbare emotionele indruk heeft nagelaten op de kinderen die, tussen hun zesde en tiende jaar, de veilige havens van dit landschap verlieten en voor het eerst hun horizon verkenden door toe te treden tot de hogescholen en kathedrale zangscholen van Cambrai, Douai, Arras en elders. Vaak keerden deze kinderen nooit meer terug naar hun geboorteplaats en werden zij zangers en componisten in de muzikale centra van Europa, zoals het Bourgondische Hof, de Habsburgse hoven en de Sixtijnse Kapel.

Deze opname is een weergave van de Franco-Vlaamse School in al zijn gevarieerde aspecten en verbindt ze met beelden van de streken waar deze componisten hun jeugd doorbrachten. Herhalingen in het landschap (de imitaties) en de melancholie van de verwachting, die achter de horizon ligt, zijn nooit ver weg.