"Max Reger’s insatiable longing for a lost past, a romanticised nostalgia or Weltschmerz, and his carefully selected texts on Mortality and Night as a metaphor for the uncertain, show that Reger was a child of his time, and made him nolens volens a ‘homo melancholicus’." - Paul Van Nevel

"Max Reger’s insatiable longing for a lost past, a romanticised nostalgia or Weltschmerz, and his carefully selected texts on Mortality and Night as a metaphor for the uncertain, show that Reger was a child of his time, and made him nolens volens a ‘homo melancholicus’." - Paul Van Nevel

"Max Reger’s insatiable longing for a lost past, a romanticised nostalgia or Weltschmerz, and his carefully selected texts on Mortality and Night as a metaphor for the uncertain, show that Reger was a child of his time, and made him nolens volens a ‘homo melancholicus’." - Paul Van Nevel

“Ludwig Daser is the most underestimated composer of the German Renaissance. His inventive output of masses add a lot of colour to the typical German polyphony of his time.” – Paul Van Nevel

"Ludwig Daser is the most underestimated composer of the German Renaissance. His inventive output of masses add a lot of colour to the typical German polyphony of his time.” – Paul Van Nevel

“Ludwig Daser is the most underestimated composer of the German Renaissance. His inventive output of masses add a lot of colour to the typical German polyphony of his time.” – Paul Van Nevel

In 2018 schreef Paul Van Nevel een boek - 'Het landschap van de polyfonisten' - over deze meer dan tweehonderd componisten die gedurende meer dan honderdvijftig jaar hun stempel drukten op de stijl van de vocale polyfonie op het hele Europese continent. Hun stijl is gebaseerd op twee structuren: de techniek van de imitatie; en een melodie die baadt in een waas van melancholie. In zijn boek verdedigt Van Nevel de hypothese dat het Frans-Vlaamse landschap, met zijn glooiende hellingen, zijn alomtegenwoordige horizon en zijn eindeloze en zichtbare seizoensveranderingen, een onuitwisbare emotionele indruk heeft nagelaten op de kinderen die, tussen hun zesde en tiende jaar, de veilige havens van dit landschap verlieten en voor het eerst hun horizon verkenden door toe te treden tot de hogescholen en kathedrale zangscholen van Cambrai, Douai, Arras en elders. Vaak keerden deze kinderen nooit meer terug naar hun geboorteplaats en werden zij zangers en componisten in de muzikale centra van Europa, zoals het Bourgondische Hof, de Habsburgse hoven en de Sixtijnse Kapel.

Deze opname is een weergave van de Franco-Vlaamse School in al zijn gevarieerde aspecten en verbindt ze met beelden van de streken waar deze componisten hun jeugd doorbrachten. Herhalingen in het landschap (de imitaties) en de melancholie van de verwachting, die achter de horizon ligt, zijn nooit ver weg.

En 2018, Paul Van Nevel a écrit un livre - " Le paysage des polyphonistes " - sur ces plus de deux cents compositeurs qui, pendant plus de cent cinquante ans, ont marqué de leur empreinte le style de la polyphonie vocale à travers le continent européen. Leur style repose sur deux structures : la technique de l'imitation et la mélodie baignant dans une brume de mélancolie. Dans son livre, Van Nevel défend l'hypothèse que le paysage franco-flamand, avec ses pentes douces, son horizon omniprésent, ses changements saisonniers incessants et visibles, a laissé une impression émotionnelle indélébile sur les enfants qui, entre six et dix ans, ont quitté les refuges de ce paysage et ont exploré pour la première fois d'autres horizons, en entrant dans les collèges et les écoles de chant des cathédrales de Cambrai, Douai, Arras et ailleurs. Souvent, ces enfants ne sont jamais retournés dans leur lieu de naissance et sont devenus chanteurs et compositeurs dans les centres musicaux de l'Europe, tels que la cour bourguignonne, les cours des Habsbourg et la chapelle Sixtine.

Cet enregistrement est une représentation de l'école franco-flamande dans tous ses aspects variés et les relie aux images des régions dans lesquelles ces compositeurs ont passé leur enfance. Les répétitions dans le paysage (les imitations) et la mélancolie de l'attente, située au-delà de l'horizon, ne sont jamais loin.

In 2018, Paul Van Nevel wrote a book - ‘The Landscape of the Polyphonists’ - about these more than two hundred composers who, for more than one hundred and fifty years, left their mark on the style of vocal polyphony across the continent of Europe. Their style is based on two structures: the technique of imitation; and melody that is bathed in a haze of melancholy. In his book, Van Nevel defends the hypothesis that the Franco-Flemish landscape, with its gentle slopes, its omnipresent horizon, and its never-ending and visible seasonal changes, has left an indelible emotional impression on the children who, between the ages of six and ten, left the safe havens of this landscape and explored beyond their horizons for the first time, entering the colleges and cathedral singing schools of Cambrai, Douai, Arras and elsewhere. Often these children never returned to their birthplaces and became singers and composers at the musical centres of Europe, such as the Burgundian Court, the Habsburg courts and the Sistine Chapel.

This recording is a representation of the Franco-Flemish School in all its varied aspects and links them to images of the regions in which these composers spent their childhood. Repetitions in the landscape (the imitations) and the melancholy of expectation, lying beyond the horizon, are never far away.

L’Ensemble Huelgas  explore un répertoire pour la plupart inconnu et exceptionnel de  l’Angleterre du XIVe siècle. Les œuvres choisies, sacrées et profanes,  ont été trouvées dans des manuscrits dans les bibliothèques de  Cambridge, Oxford, Durham, Worcester, York et Londres.

Het Huelgas Ensemble  verkent voornamelijk onbekend, uitzonderlijk repertoire uit het  14e-eeuwse Engeland. De gekozen werken, zowel sacraal als profaan, werden gevonden in manuscripten in de bibliotheken van Cambridge, Oxford, Durham, Worcester, York en Londen.

The Huelgas Ensemble explores mostly unknown, exceptional repertoire from 14th century England. The chosen works, both sacred and secular, were found  in manuscripts in the libraries of Cambridge, Oxford, Durham, Worcester,  York and London.

For several years, the Huelgas Ensemble had been looking for a suitable place to set up its own festival. In 2019, the time had finally come: Talant, a small village situated on an altitude a few kilometres from Dijon, the Burgundian capital, turned out to be the perfect setting - quiet (no shops, cafés or restaurants), and with a Romanesque church endowed with heavenly acoustics.

The festival of seven concerts given by the Huelgas Ensemble over the Whitsun weekend was recorded by Deutsche Harmonia Mundi. With a wide selection of works, this release offers a fascinating sound journey through the magical world of polyphony, and an aural document that represents the three pillars of the festival: unknown repertoire, unjustly obscure composers and experiments that fall outside the normal concert season.

Het Huelgas Ensemble was al enkele jaren op zoek naar een geschikte plek om een eigen festival op te zetten. In 2019 was het eindelijk zover: Talant, een klein dorpje gelegen op een hoogte op enkele kilometers van Dijon, de Bourgondische hoofdstad, bleek de perfecte omgeving - rustig (geen winkels, cafés of restaurants), en met een Romaanse kerk begiftigd met een hemelse akoestiek.

Het festival van zeven concerten die het Huelgas Ensemble tijdens het Pinksterweekend gaf, werd opgenomen door Deutsche Harmonia Mundi. Met een brede selectie van werken biedt deze release een fascinerende klankreis door de magische wereld van de polyfonie, en een auditief document dat de drie pijlers van het festival vertegenwoordigt: onbekend repertoire, onterecht obscure componisten en experimenten die buiten het normale concertseizoen vallen.

Depuis plusieurs années,  l'Ensemble Huelgas était à la recherche d'un lieu approprié pour établir son propre festival. En 2019, le moment est enfin arrivé :  Talant, un petit village situé en altitude à quelques kilomètres de Dijon, la capitale bourguignonne, s'est avéré être le cadre parfait -  paisible (pas de magasins, de cafés ou de restaurants), et doté d'une église romane dotée d'une accoustique céleste.

Le festival de sept concerts donnés par l'ensemble Huelgas pendant le week-end de la Pentecôte a été enregistré par Deutsche Harmonia Mundi.  Constitué d'une large sélection d'œuvres, ce disque offre un voyage sonore fascinant dans le monde magique de la polyphonie, ainsi qu'un document auditif représentant les trois piliers du festival : un  répertoire inconnu, des compositeurs injustement méconnus et des expériences qui sortent du cadre de la saison de concerts normale.

In his constant search  for unpublished works and forgotten composers, Paul Van Nevel invites us  in this new album to discover a Requiem Mass for five voices composed  in 1556 by Simone de Bonefont, canon and cantor at Clermont-Ferrand  Cathedral.

This Missa pro mortuis can be considered as one of the high points of  polyphonic vocal writing, encompassing all the characteristics of  Franco-Flemish techniques at that time.

The richness of its polyphonic writing and its contrapuntal mastery  are quite simply unheard of. As usual, the Huelgas Ensemble serves this  new score in a masterly manner and delivers music of incredible luminous  tranquillity.

The programme is enriched by four compositions by Franco-Flemish  masters - which could have caught the ear of Simone de Bonefont - on one  of the most profound texts of the Gregorian repertoire: Media vita in  morte summus (In the midst of life we are in death).

En recherche constante d’œuvres inédites et de compositeurs oubliés,  Paul Van Nevel nous invite dans ce nouvel album à découvrir une Messe de  Requiem à cinq voix composée en 1556 par Simone de Bonefont, chanoine  et chantre à la cathédrale de Clermont-Ferrand.

Cette Missa pro mortuis peut être considérée comme l’un des  points d’orgue de l’écriture polyphonique vocale, englobant toutes les  caractéristiques des techniques franco-flamandes à cette époque.

La richesse de son écriture polyphonique et la maîtrise  contrapuntique sont tout simplement inouïes. Fidèle à son habitude, le  Huelgas Ensemble sert cette partition inédite de manière magistrale et  délivre une musique d’une incroyable quiétude lumineuse.

Le programme est enrichi de quatre compositions de maîtres  franco-flamands – qui auraient pu capter l’oreille de Simone de Bonefont  – sur l’un des textes les plus profonds du répertoire grégorien : Media  vita in morte summus (Au milieu de la vie nous sommes dans la mort).

In zijn voortdurende zoektocht naar onuitgegeven werken en vergeten componisten, nodigt Paul Van Nevel ons in dit nieuwe album uit om een Requiem-mis voor vijf stemmen te ontdekken, gecomponeerd in 1556 door Simone de Bonefont, kanunnik en cantor van de kathedraal van Clermont-Ferrand.

Deze Missa pro mortuis kan worden beschouwd als een van de hoogtepunten van de polyfone vocale schrijfkunst, waarin alle kenmerken van de Frans-Vlaamse technieken uit die tijd zijn verwerkt.

De rijkdom van zijn polyfone schriftuur en zijn contrapuntisch meesterschap zijn gewoon ongehoord. Zoals gewoonlijk serveert het Huelgas Ensemble deze nieuwe partituur op meesterlijke wijze en levert het muziek af van een ongelooflijke lichtgevende rust.

Het programma wordt verrijkt met vier composities van Franco-Vlaamse meesters - die het oor van Simone de Bonefont hadden kunnen strelen - op  een van de diepzinnigste teksten uit het gregoriaanse repertoire: Media vita in morte summus (Midden in het leven zijn wij in de dood).

Cet enregistrement montre les trois styles musicaux qui ont coloré l'environnement sonore de Christophe Colombe : la musique profane strophique italienne, très vivante, de la patrie de son enfance ; les chansons d'amour espagnoles,  avec leur mélancolie unique, de la cour des rois catholiques ; et la polyphonie virtuose franco-flamande que Christophe Colombe a sûrement entendue pendant ses dernières années à la cour espagnole de Valladolid.  Le résultat est une merveilleuse découverte du plus célèbre des découvreurs, illuminée par les belles voix de l'Ensemble Huelgas.

Deze opname toont de drie muziekstijlen die de auditieve omgeving van Christoffel Columbus kleurden: de levendige Italiaanse strofische profane muziek uit het geboorteland van zijn jeugd; de Spaanse liefdesliederen, met hun unieke melancholie, van het hof van de katholieke koningen; en de Frans-Vlaamse virtuoze polyfonie die Columbus zeker hoorde tijdens zijn laatste jaren aan het Spaanse hof in Valladolid. Het resultaat is een prachtige ontdekking van de beroemdste ontdekkingsreiziger, verlucht door de prachtige stemmen van het Huelgas Ensemble.

This recording shows the three musical styles that coloured the aural  environment of Christopher Columbus: the lively Italian strophic profane music from the homeland of his childhood; the Spanish love songs, with their unique melancholy, from the court of the Catholic Kings; and the Franco-Flemish virtuosic polyphony that Columbus surely heard during his last years at the Spanish court in Valladolid. The result is a wonderful discovery of the most famous Discoverer, illuminated by the beautiful voices of the Huelgas Ensemble.

Christophe Plantin (1520  - 1589), een zeer productieve en invloedrijke vertegenwoordiger van zijn ambacht, wordt algemeen beschouwd als een van de voornaamste drukkers en uitgevers van de 16e eeuw. Zijn uitgebreide oeuvre omvat religieuze, humanistische en wetenschappelijke uitgaven evenals muziekedities. Op deze nieuwe CD-uitgave brengt Paul Van Nevel samen met het Huelgas Ensemble enkele van de meest interessante werken, en biedt hiermee een interpretatie van deze prachtige en gevarieerde muziek die een nieuw licht werpt op het meeslepende erfgoed van Christophe Plantin.

Francesca Caccini (1587 - après 1641)
La liberazione di Ruggiero dall'isola d'Alcina
Balletto con prologo a tre scene - Libretto: Ferdinando Saracinelli
Premier enregistrement de l'opéra complet incluant des danses instrumentales reconstituées

Paul Van Nevel et l'Ensemble Huelgas ont enregistré le tout premier opéra composé par une femme, un joyau d'opéra du début du Baroque. Van Nevel a révisé la partition, fournissant un accompagnement à chaque protagoniste avec des couleurs individuelles et reconstruisant toutes les danses instrumentales. Surtout, il a mis en évidence l'influence  polyphonique de la Renaissance et l'influence dramatique de la Seconda Prattica sur cet opéra, révélant la transition de la Renaissance au Baroque. Richement expressif, avec des récitatifs vifs, des arias mélodieux et des interjections chorales vives, l'opéra a été chanté et joué pour la première fois par l’Ensemble Huelgas en 2016 avec une réception enthousiaste: «Telle est la magie de cette musique que l'auditeur oublie presque que c'était un gala opéra pour une visite d'Etat "(Süddeutsche Zeitung).

Francesca Caccini (1587 - na 1641)
La liberazione di Ruggiero dall'isola d'Alcina
Balletto con prologo a tre scene - Libretto: Ferdinando Saracinelli
Eerste opname van de integrale opera inclusief gereconstrueerde instrumentale dansen

Paul Van Nevel en het Huelgas Ensemble hebben de eerste opera opgenomen ooit gecomponeerd door een vrouw, een juweeltje uit de vroeg-barok. Van Nevel heeft de partituur herwerkt, met voor elke protagonist een begeleiding met een individueel kleurenpalet en een reconstructie van alle instrumentale dansen. Bovenal heeft hij de polyfone invloed van de Renaissance en de dramatische invloed van de Seconda-Prattica op deze opera naar voren gebracht, en de overgang van Renaissance naar Barok onthuld. Weelderig expressief, met intense recitatieven, melodieuze  aria's en levendige koorinterventies, werd deze opera voor het eerst uitgevoerd door het Huelgas Ensemble in 2016 met een enthousiaste ontvangst: "Deze muziek is zo betoverend dat de luisteraar bijna vergeet dat dit ooit een gala-opera was voor een staatsbezoek" (Süddeutsche  Zeitung).

Francesca Caccini (1587 - after 1641)
La liberazione di Ruggiero dall'isola d'Alcina
Balletto con prologo a tre scene - Libretto: Ferdinando Saracinelli
First recording of the complete opera including reconstructed instrumental dances

Paul Van Nevel and the Huelgas Ensemble have recorded the first opera ever composed by a woman, an operatic jewel from the early Baroque era. Van Nevel has revised the score, providing accompaniment for each  protagonist with individual colours and reconstructing all instrumental dances. Above all, he has brought to the fore the polyphonic influence of the Renaissance and the dramatic influence of the Seconda pratica on this opera, revealing the transition from Renaissance to Baroque. Richly expressive, with vivid recitatives, melodious arias and lively choral interjections, the opera was first performed by the Huelgas Ensemble in 2016 to an enthusiastic reception: "Such is the spell cast by this music that the listener almost forgets that this was once a gala opera for a state visit" (Süddeutsche Zeitung).

Christophe Plantin (1520-1589), membre prolifique et très influent de son métier, est considéré comme l’un des plus importants imprimeurs et éditeurs du XVIe  siècle. Son œuvre étendue comprend des éditions religieuses, humanistes et scientifiques, ainsi que des éditions musicales. Pour cet enregistrement, Paul Van Nevel et l’Ensemble Huelgas interprètent plusieurs des œuvres les plus intéressantes, offrant une interprétation de cette musique belle et variée qui jette une lumière nouvelle sur le patrimoine attrayant de Christophe Plantin.

Christophe Plantin (1520 – 1589), a prolific and highly influential member of his craft, is considered one of the most important printers and publishers of the 16th century. His extensive oeuvre includes religious, humanistic and scientific editions, as well as musical editions. For this recording Paul Van Nevel and his Huelgas Ensemble perform several of the most interesting works, offering an interpretation of this beautiful and varied music that sheds new light on the compelling heritage of Christophe Plantin.

In the artistic  landscape of the Southern Netherlands, Theodoor van Loon (1581/82-1649)  occupies a unique place, yet his name is virtually unknown to the  general public. However, seventeenth-century authors were not sparing  with their praise for this painter: 'Apelles of the Netherlands'  (Erycius Puteanus 1612); 'Painter of excellent works' (abbot Geldolf van  Rijckel 1631); 'A remarkable painter in his day' (Sanderus 1659);  '[Painter with] high esteem' (Cornelis de Bie 1662).

Just as  twentieth-century artists moved to New York and discovered their very  own art scene, van Loon was deeply effected by Italian painting and by  his contacts with circles of scholars in Rome, the then capital of art,  where he stayed several times. The Eternal City, however, was also the  seat of the papal power and van Loon was particularly interested in the  avant-garde of post-Tridentine art. Indeed, though his oeuvre may be far  less known than that of his rival Peter Paul Rubens, after his return  to the Southern Netherlands van Loon played a barely overestimated role  in formulating and spreading a modern pictorial aesthetic that could  give shape to the spiritual renewal that the Catholic Church had in  mind.

This programme highlights the musical environment of van  Loon both in Rome and at the Brussels court of Albrecht and Isabella.  For the first time, the chaplains in Brussels are assembled together at  the time of van Loon: Géry Van Ghersem, Peter Philips, Nicolaus a  Kempis, Giuseppe Zamponi and Pedro Rimonte. Van Loon's stay in Rome is  illustrated with both works of the then ‘conservative’ style (Francesco  Soriano, pupil of Palestrina) and of the new, aspiring class  (Mazzocchi). And of special note is the fact that Giuseppe Zamponi was a  fellow of van Loon’s in both Rome and Brussels!

The programme  that Paul Van Nevel has created for this CD at the request of BOZAR is  the ideal listening guide for discovering Theodoor van Loon's oeuvre.

“…The  intelligence with which (this recording) has been put together and  performed, designed to soundtrack the exhibition of van Loon in  Brussels, but far too good to leave just to the art enthusiasts.”
Andrew McGregor, Record Review BBC Radio 3

This production came about with the support of the Flemish government.

Theodoor van Loon (1581/82-1649) occupe une place unique dans le paysage artistique du sud des Pays-Bas, néanmoins son nom est pratiquement inconnu au grand public. Cependant, les auteurs du 17ième siècle ne ménagèrent pas leurs louanges pour ce peintre: «Apelles des Pays-Bas» (Erycius Puteanus  1612); "Peintre d'excellentes œuvres" (abbé Geldolf van Rijckel 1631);  "Un peintre remarquable à son époque" (Sanderus 1659); "[Peintre avec] une haute expérience" (Cornelis de Bie 1662).

Alors que les artistes du XXe siècle s'installent à New York et découvrent leur propre scène artistique, Van Loon était profondément marqué par la peinture italienne et par ses contacts avec des cercles d'érudits à Rome, capitale de l'art à l'époque, où il venait régulièrement. La Ville éternelle, cependant, était également le siège du pouvoir papal et Van Loon s'intéressait particulièrement à l'avant-garde de l'art post-tridentin. En effet, son œuvre est peut-être beaucoup moins connue que celle de son rival Peter Paul Rubens, mais après son retour dans le sud des Pays-Bas, Van Loon a joué un rôle à peine surestimé dans la formulation et la diffusion d'une esthétique picturale moderne qui pourrait donner forme au renouvellement spirituel que l'Église catholique avait en tête.

Le programme musical met en valeur l'environnement musical de Van Loon à la fois à Rome et à la cour bruxelloise d'Albrecht et Isabella. Pour la première fois, les maîtres des chapelles bruxelloises à l’époque de Van Loon sont réunis: Géry Van  Ghersem, Peter Philips, Nicolaus a Kempis, Giuseppe Zamponi et Pedro  Rimonte.
Le séjour de Van Loon à Rome est illustré à la fois par des œuvres du style "conservateur" (Francesco Soriano, élève de Palestrina) et de la nouvelle classe retentissante (Mazzocchi).
Bien spécial est que Giuseppe Zamponi était concitoyen de Van Loon à Rome et à Bruxelles!

Le programme que Paul Van Nevel a créé pour ce CD à la demande de BOZAR est le guide d’une écoute idéale pour découvrir l’œuvre de Theodoor van Loon.
“…The intelligence with which (this recording) has been put together and performed, designed to soundtrack the exhibition of van Loon in Brussels, but far too good to leave just to the art enthusiasts.”
Andrew McGregor, Record Review BBC Radio 3

Cette production a été réalisée avec le soutien du gouvernement flamand.

In het kunstlandschap van de Zuidelijke Nederlanden bekleedt Theodoor van Loon (1581/82-1649) een unieke plaats, maar bij het grote publiek is zijn naam vrijwel onbekend. Nochtans waren zeventiende-eeuwse auteurs niet spaarzaam met  hun lof voor deze schilder: ‘Apelles van de Nederlanden’ (Erycius  Puteanus 1612); ‘schilder van uitstekende werken’ (abt Geldolf van Rijckel 1631); ‘in zijn tijd een opmerkelijk schilder’ (Sanderus 1659); ‘[schilder met] hoogh geachte eervarenheyt’ (Cornelis de Bie 1662).

Zoals twintigste-eeuwse kunstenaars naar New York trokken en er een heel eigen kunstscène ontdekten, zo was Van Loon ten diepste getekend door de Italiaanse schilderkunst en door zijn contacten met kringen van geleerden in Rome, de toenmalige hoofdstad van de kunst, waar hij meerdere malen verbleef. De Eeuwige Stad was echter ook de zetel van de pauselijke macht en Van Loon was vooral geïnteresseerd in de avant-garde van de posttridentijnse kunst. Inderdaad, zijn oeuvre mag dan nu veel minder bekend zijn dan dat van zijn rivaal Peter Paul Rubens, na zijn terugkeer in de Zuidelijke Nederlanden speelde Van Loon een nauwelijks te overschatten rol in het formuleren en verspreiden van een moderne picturale esthetiek die gestalte kon geven aan de spirituele vernieuwing die de katholieke kerk op het oog had.

Het muzikale programma belicht de muzikale omgeving van Van Loon zowel in Rome als aan het Brusselse hof van Albrecht en Isabella. Voor het eerst worden de kapelmeesters in Brussel ten tijde van Van Loon naast elkaar gezet :  Géry Van Ghersem, Peter Philips, Nicolaus a Kempis, Giuseppe Zamponi en Pedro Rimonte.
Het verblijf van Van Loon in Rome wordt geïllustreerd met zowel werken van de toenmalige “conservatieve” stijl (Francesco Soriano, leerling van Palestrina) als van de nieuwe, ophefmakende lichting (Mazzocchi).
Bijzonder is dat Giuseppe Zamponi stadsgenoot was van Van Loon zowel in Rome als in Brussel !   

Het  programma dat Paul Van Nevel voor deze CD op vraag van BOZAR samenstelde, is de ideale luistergids bij het ontdekken van het oeuvre van Theodoor van Loon.
“…The intelligence with which (this recording) has been put together and performed, designed to soundtrack the exhibition of van Loon in Brussels, but far too good to leave just to the art enthusiasts.”
Andrew McGregor, Record Review BBC Radio 3

Deze productie kwam tot stand met de steun van de Vlaamse overheid.

The Ear of the Huguenots: Music from the Time of the “St. Bartholomew’s Day Massacre”

2017 the Huelgas Ensemble focusses on the great topic of the  Reformation, in its anniversary year. 500 years ago the core values of  Europe were shaken by profound changes. Changes that were not just of a  religious nature but also political and cultural. Old ideals were both  questioned and fiercely defended.
In 16th century France  the protestant milieu was intensely oppressed. The grisly culmination of  this oppression came on the night of the 23rd/24th August 1572 with the St Bartholomew’s Day Massacre, during which  thousands of Huguenots were killed in Paris. This extreme act of  persecution sent shock waves through the whole of France. Nevertheless,  or indeed therefore, the Huguenots developed their very own musical  culture.

The programme consists of three parts:
1. Psalm music  of the Huguenots for three to eight voices: Psalms by Claude Goudimel  (c. 1515 - 1572), Jacques Mauduit (1557 - 1627) and Claude Le Jeune (c.  1530 - 1600).
2. The “Victors’ Response” (with the celebration of a  mass!) of Pope Gregory XIII on receiving news of the St Bartholomew’s  Day Massacre: Giovanni Pierluigi da Palestrina (1525 - 1594): Agnus Dei  from the Missa “Ut re mi fa sol la” (for 6 & 7 voices), together  with two pieces from the Roman Lauda repertoire.
3. Secular and  sacred music from the Huguenot circle: works by Paschal de l'Estocart  (1539 - after 1587),  Jean Servin (c. 1530 - 1596), Guillaume Costeley  (c. 1530 - 1606) and Claude Le Jeune.

L'oreille des Huguenots: Musique aux temps de la Nuit de la Saint-Barthélémy

En 2017, année de commémoration de la publication des 95 thèses de Martin Luther, le Huelgas Ensemble se concentrera sur le vaste thème de la Réforme protestante. Il y a 500 ans, les principes fondamentaux de l'Europe subissent des changements profonds aux niveaux religieux et politique. Bien sûr, les vieilles valeurs culturelles sont  remises en question ou défendues avec acharnement.

En France, au cours du XVI ème,  le monde protestant a subi de grosses pressions. Le point culminant de ces sombres années fut la nuit de la Saint-Barthélémy (du 23 au 24 août 1572) où des milliers de Huguenots furent exécutés dans les rues de Paris. Ces événements se sont propagés comme une vague dans toute la France. Malgré cela, ou peut-être grâce à cela, les Huguenots ont créé leur propre culture musicale.

Le concert comporte 3 parties :
1. Les psaumes des Huguenots de 3 à 8 voix : Psaumes de Claude Goudimel  (ca. 1515 - 1572), Jacques Mauduit (1557 - 1627), Eustache de Caurroy  (1549 - 1609) et Claude Le Jeune (ca. 1530 - 1600).
2. La réaction du  « vainqueur » (par la célébration d'une messe!), le pape Grégoire XIII,  après qu'il ait justifié les actions de la nuit de la Saint-Barthélémy : Giovanni Pierluigi da Palestrina (1525 - 1594) :  Agnus Dei de la Messe Ut re mi fa sol la (pour 6 & 7 voix) ainsi que deux pièces du répertoire de laudes romaines.
3. Musique profane du cercle des Huguenots : Pièces de Paschal de  l'Estocart (1539 - après 1587),  Jean Servin (ca. 1530 - 1596), Guillaume Costeley (ca. 1530 - 1606) et Claude Le Jeune.

The Ear of the Huguenots: Music from the Time of the “St. Bartholomew’s Day Massacre”

2017 richt het Huelgas Ensemble zich op het grote thema van de Reformatie, in haar jubileumjaar. 500 jaar geleden werden de kernwaarden van Europa door elkaar geschud door ingrijpende veranderingen. Veranderingen die niet alleen van religieuze, maar ook van politieke en culturele aard waren. Oude idealen werden zowel in twijfel getrokken als fel verdedigd.

In het 16e eeuwse Frankrijk werd het protestantse milieu intens onderdrukt. Het gruwelijke hoogtepunt van deze onderdrukking kwam in de nacht van 23 op 24 augustus 1572 met het bloedbad op Sint-Bartholomeusdag, waarbij duizenden hugenoten in Parijs werden vermoord. Deze extreme daad van vervolging veroorzaakte een schokgolf door heel Frankrijk. Desondanks, of juist daarom, ontwikkelden de hugenoten een geheel eigen muziekcultuur.

Het programma bestaat uit drie delen:

1. Psalmmuziek van de Hugenoten voor drie tot acht stemmen: Psalmen van Claude Goudimel (ca. 1515 - 1572), Jacques Mauduit (1557 - 1627) en Claude Le Jeune (ca. 1530 - 1600).

2. Het "antwoord van de overwinnaars" (met de viering van een mis!) van paus Gregorius XIII op het nieuws van het bloedbad op St. Bartholomeusdag: Giovanni Pierluigi da Palestrina (1525 - 1594): Agnus Dei uit de Missa "Ut re mi fa sol la" (voor 6 & 7 stemmen), samen met twee stukken uit het Romeinse Lauda-repertoire.

3. Seculiere en sacrale muziek uit hugenotenkring: werken van Paschal de l'Estocart (1539 - na 1587), Jean Servin (ca. 1530 - 1596), Guillaume Costeley (ca. 1530 - 1606) en Claude Le Jeune.

Het leven van de Frans-Vlaamse polyfonist Firminus Caron is in nevelen gehuld, en we weten weinig over hem behalve dat hij waarschijnlijk rond 1440 in Amiens is geboren. Toch waren zijn werken al tijdens zijn leven beroemd en zijn ze bewaard gebleven in enkele van de belangrijkste muziekhandschriften van de tweede helft van de 15e eeuw, waaronder een aantal van de belangrijkste koorboeken van het Vaticaan.

Het Huelgas Ensemble vergelijkt en contrasteert vijf delen uit de vierstemmige cantus firmusmissen van de componist met vier wereldlijke chansons en levert zo een indrukwekkende demonstratie van zijn uitzonderlijke individualiteit, verbeelding en verscheidenheid.

Claudio Monteverdi (1567-1643) : Missa da Capella a sei voci fatta sopra il motetto in illo tempore del Gomberti

Aujourd'hui, le nom de Claudio Monteverdi est associé avant tout au début du baroque, tournant esthétique durant lequel le style d'écriture a  changé, pour aller vers un style de composition plus théâtral. Mais Monteverdi était très polyvalent et il s'est employé avec intensité à prouver à ses détracteurs, qu'il maîtrisait avec virtuosité les techniques d'écriture polyphonique de la « prima prattica », des compositeurs franco-flamands du XVI ème siècle. Ainsi, Ricciardo Amadino édita en 1610 cette Missa da Capella. Monteverdi a choisi comme base de cette messe le motet d'un de ses illustres prédécesseurs, Nicolas Gombert, qui était considéré à son époque comme un grand maître dans l'art de l'écriture en imitation. Monteverdi exploite une dizaine de motifs tirés du motet et les travaille sous forme d'imitations sans fin. Sans reprises ennuyeuses, Monteverdi réussit, avec son travail sur les motifs et la construction de ses séquences à développer son inventivité, là où Gombert s'est arrêté.

Dans ce programme, chaque partie de la messe sera associée à des pièces de compositeurs de la génération antérieure à Monteverdi,  Cesare Tudino (ca. 1530 - 1591/92), Nicola Vincentino (1511 - 1575),  Giaches de Wert (1535 - 1596) et Luca Marenzio (1554 - 1599). Il en résulte une passionnante confrontation entre un Monteverdi  « conservateur » et ses prédécesseurs progressistes.

Claudio Monteverdi (1567-1643) : Missa da Capella a sei voci fatta sopra il motetto in illo tempore del Gomberti

Een traditionele Monteverdi versus progressieve voorgangers
In het jaar 1610 verscheen bij de Venetiaanse muziekuitgever Amadino een bundel met twee werken van Claudio Monteverdi. Het eerste werk van deze spraakmakende uitgave was de hier opgenomen zesstemmige mis,  geschreven in een voor die tijd “ouderwetse” polyfone stijl van de zestiende eeuw (met als voorbeeld het motet van Gombert). Het tweede werk was van een totaal andere orde, namelijk de barokke, kleurrijke en in bepaalde delen vernieuwende Mariavespers.

De zesstemmige mis van Claudio Monteverdi is in verschillende opzichten een “tour de  force”. Monteverdi wilde met deze compositie zijn meesterschap in het hanteren van de polyfone imitatietechnieken van de vorige generatie bewijzen. Hij is daar op een virtuoze manier in geslaagd, zelfs in zoverre dat hij meteen ook een nieuwe misvorm heeft gecreëerd. Inderdaad, alhoewel de muziekwetenschap steevast deze compositie het label van “parodiemis” toekent, heeft Monteverdi een heel andere techniek toegepast : hij heeft niet het “Gesamtwerk” van de Gombert-compositie willen imiteren, maar heeft enkel 10 zorgvuldig  uitgekozen motieven, her en der verspreid over Gomberts motet, als materiaal voor zijn polyfonie gebruikt. In de inleiding van de begeleidingspartij werden deze tien motieven (die Monteverdi “fughe” noemt) aangegeven.

Het zijn deze tien “fughe” die over het gehele werk door Monteverdi polyfoon bewerkt worden in hun  originele vorm, dikwijls ook in omkering, vertraging of met versieringen. En alle motieven zijn steeds weer in imitatievormen   gegoten. Deze imitaties gaan overigens verder dan in Gomberts motet : door een haast fanatiek gebruik van melodische sequensen, gekoppeld aan zeer dicht geweven imitaties die elkaar kort opvolgen construeert Monteverdi een compact contrapunt dat verder gaat dan de renaissance-polyfonie in zoverre dat men eerder kan spreken van een  “neo-renaissance”-stijl.
Daar waar de renaissancecomponisten nog dikwijls gebruik maken van reëele antwoorden op motieven (het stijgend kwint-interval sol-re wordt beantwoord met de kwint re-la) speelt Monteverdi resoluut de kaart van de tonaliteit. Zo wordt de inzet van de bas in het Kyrie (de eerste “fuga” do-sol) tonaal beantwoord door de twee tenorpartijen (sol-do…).

Elke nieuwe imitatie wordt steeds van een nieuw motief voorzien. Het gebruik van deze “fughe” loopt niet altijd in alle stemmen syncroon. In het gloria bijvoorbeeld, komen alle 10 fugha’s aan bod, maar niet in chronologische volgorde.

Het meest opvallende aspect in Monteverdi’s contrapunt is het steeds weer repetitief gebruik van sequensen met dikwijls een heel dicht verweven polyfone structuur, zoals bijvoorbeeld op de tekst “descendit de coelis” in het Credo.  Op de tekst “et expecto” in het Credo gaat Monteverdi onwezenlijk ver in het sequensgebruik van bas en tenor : de vier stijgende sequensen van de bas worden naadloos verdergezet met nog eens vier stijgende sequensen in de tenor. Deze melodische overgangen van de ene naar de andere stem komen veelvuldig voor en waren voor Monteverdi blijkbaar het bewijs dat zijn technische mogelijkheden haast onbeperkt waren.

Tussen de vijf misdelen van Monteverdi’s archaïsch maar overweldigend contrapunt zingt het Huelgas ensemble vier madrigalen van een vorige generatie. Het zijn werken die telkens grensverleggend geweest zijn. Het chromatische, soms enharmonische “Laura che’l verde  lauro” werd gedrukt in 1572, Monteverdi was toen vijf jaar (!).  Cesare  Tudino’s madrigaal, opvallend met zijn chromatische beweging op het einde van zinnen in de bovenstem, werd gedrukt in 1554, nog vóór Monteverdi geboren was. En het dramatisch geladen “Mia benigna fortuna” van Giaches de Wert bevat “parlando”-passages die ook Monteverdi duidelijk beïnvloed hebben. Tenslotte, Marenzio’s “Solo e pensoso” is een handboek van madrigalismen waar Monteverdi verder zal op bouwen in zijn madrigalenbundels.

Oud en nieuw zijn zo verenigd in dit  concert. Alleen : het oude komt hier later dan het nieuwe. Of hoe ongrijpbaar de Italiaanse muziekkunst is geweest in haar eigenzinnige behandeling van chronologie.

Claudio Monteverdi (1567-1643) : Missa da Capella a sei voci fatta sopra il motetto in illo tempore del Gomberti These days we associate the name Claudio Monteverdi largely with the change in style of the early baroque, with its new theatrical approach to composition. Monteverdi was, however, significantly more versatile, also occupying himself closely with the "prima prattica" - the Franco-Flemish polyphonic composition technique of his predecessors. One of his key works in this style of composition (proving to his critics that he was also a virtuosic master of the technique) is his Missa da capella, printed by Ricciardo Armandino in 1610. As the model for this mass Monteverdi chose a motet by one of his predecessors, Nicolas Gombert, who is widely regarded as one of the grand masters of imitative polyphony. Monteverdi extracts 10 motifs from the aforementioned motet and reworks them into his own imitative web of polyphony. As a result he avoids unnecessary and dull repetitions, indeed Monteverdi simply takes up where Gombert left off, developing his own motivic structures and sequences. This programme sees these boundary-breaking mass movements contrasted with the preceding generation of composers, including works by Cesare Tudino (c.1530-1591/92), Nicola Vincentino (1511-1575), Giaches de Wert (1535-1596) and Luca Marenzio (1554-1599). What one experiences is the fascinating contrast between a "conservative" Monteverdi and his progressive forerunners.

La vie du polyphoniste franco-flamand Firminus Caron est entourée de mystère et nous savons peu de choses sur lui, si ce n'est qu'il est probablement né à Amiens vers 1440. Pourtant, ses œuvres étaient déjà célèbres de son vivant et ont été conservées dans certains des plus importants manuscrits musicaux de la seconde moitié du XVe siècle, dont plusieurs des principaux livres de chœur du Vatican.

L'ensemble Huelgas compare et oppose cinq mouvements des messes à cantus firmus à quatre voix du compositeur à quatre chansons profanes, démontrant ainsi de manière impressionnante son exceptionnelle individualité, son imagination et sa variété.

The life of the Franco-Flemish polyphonist Firminus Caron is shrouded in mystery, and we know little about him except that he was probably born in Amiens in around 1440. And yet his works were already famous during his own lifetime and have survived in some of the most important music manuscripts of the second half ot the 15th century, including a number of the Vatican's principal choirbooks. The Huelgas Ensemble compares and contrasts five movements from the composer's four-part cantus firmus Masses with four secular chansons and in that way provides an impressive demonstration of his exceptional individuality, imagination and variety.

Eerst de pure feiten: Malheur me bat is een driedelig rondeau dat bewaard is gebleven in meer dan tien bronnen uit de jaren tussen 1475 en 1530. Het is het bekendste voorbeeld van een werk in de frygische modus, de derde van de acht kerkelijke modi, de authentieke modus op E. De meest opvallende kenmerken zijn het typische halve tooninterval van E naar F dat vaak zelfs in slotcadensen wordt gebruikt; de afwezigheid van akkoorden op de vijfde graad van de toonladder, B, omdat dit een tritonus van B naar F zou opleveren, de beroemde diabolus in musica; en de modus heeft uitsluitend een emotioneel karakter, een karakter dat door Heinrich Glarean in 1547 als religieus werd omschreven omdat het de emotie van klaagzangen opwekt, terwijl Gioseffo Zarlino, schrijvend in 1558, beweerde dat het de luisteraars een droevig gevoel geeft. Andere componisten en theoretici beweerden hetzelfde. Tot zover weinig spectaculair. Maar het mysterie begint al met het feit dat in de overgeleverde bronnen dit specifieke werk aan meer dan één componist wordt toegeschreven. Sommige manuscripten laten de zaak onopgelost en geven geen enkele naam, terwijl andere de componist afwisselend Malcort, Martini en Ockeghem noemen. In het geval van de tekst is de verwarring nog groter, want alleen de eerste drie woorden - Malheur me bat - komen voor als incipit aan het begin van de superius, terwijl de bronnen in het algemeen twijfel laten bestaan over deze kwestie; sommige bevatten dit incipit helemaal niet. Over de inhoud van het rondeau is dus in wezen niets bekend. Cruciaal is dat de oudste overgeleverde bron, die dateert van rond 1475, niet Malheur me bat als incipit heeft, maar Dieu d'amors. Tijdens ons onderzoek hebben we geen enkel lied of gedicht gevonden dat met een van deze incipits begint. Kortom, de rondeau heeft zijn geheim bewaard. Nog belangrijker is echter dat het rondeau verborgen zit in werken van andere componisten die de superius Malheur me bat: een mysterie- of tenorpartij of beide als cantus firmus in hun eigen muziek hebben bewerkt. Deze metamorfoses geven aan dat Malheur me bat in zijn eigen tijd zeer bekend moet zijn geweest. Wat de oorspronkelijke woorden betreft, hebben wij besloten zowel Malheur me bat als Dieu d'amours in ons programma op te nemen. Beide dateren uit dezelfde periode en beide beginnen met woorden die heel dicht bij de oorspronkelijke incipits staan, zodat ze qua vorm en inhoud wellicht hetzelfde idee uitdrukken. En toch zal ook hier geen enkel onderzoek ooit duidelijkheid brengen. Dit album wil het corpus delicti identificeren in termen van zijn volledige tekst en wat ik alleen maar de vlucht van de superius en de tenor kan noemen, die beide hun toevlucht hebben gevonden in deze metamorfoses.

Paul Van Nevel

First the pure facts: Malheur me bat is a three-part rondeau that has survived in more than ten sources dating from the years between 1475 and 1530. It is the most famous example of a work in the Phrygian mode, the third of the eight church modes, the authentic mode on E. Its most striking features are its typical semitone interval from E to F that is often used even in final cadences; the absence of any chords on the fifth degree of the scale, B, as this would produce a tritone, B to F, the famous diabolus in musica; and the mode's exclusively emotional character, a character described by Heinrich Glarean in 1547 as religious because it arouses the emotion of plaintive lamentation, while Gioseffo Zarlino, writing in 1558, claimed that it makes listeners feel sad. Other composers and theorists argued along similar lines. So far, so unspectacular. But the mystery already begins with the fact that in the surviving sources this particular work is ascribed to more than one composer. Some of the manuscripts leave the matter unresolved and give us no name at all, whereas others name the composer variously as Malcort, Martini, and Ockeghem. In the case of the text, the confusion is even greater, for only the first three words - Malheur me bat -  appear as an incipit at the start of the superius, while the sources in general leave us in doubt on this question, some of them not including this incipit at all. Essentially, therefore, nothing is known about the content of the rondeau. Crucially, the oldest surviving source, which dates from around 1475, does not have Malheur me bat as its incipit but Dieu d'amours. In the course of our researches we did not find a single song or poem that begins with one of these incipits. In short, the rondeau has kept its secret. Even more importantly, however, the rondeau is hidden away within works by other composers who have reworked either the superius Malheur me bat: a mystery or tenor part or both as a cantus firmus in their own music. These metamorphoses indicate that in its own day Malheur me bat must have been very well known. As for the original words, we have decided to include both Malheur me bat and Dieu d'amours in our programme. Both of them date from the same period and both of them begin with words very close to the original incipits, with the result that they may well express the same idea in terms of their form and content. And yet here, too, no amount of research will ever clarify this matter. The present album sets out to identify the corpus delicti in terms of its complete text and what I can only call the flight of the superius and tenor, both of which have found refuge in these metamorphoses.

Paul Van Nevel

Les faits tout d’abord : Malheur me bat est un rondeau à trois voix qui figure dans plus de dix sources différentes datant de 1475 à 1530. C’est l’exemple le plus célèbre d’une composition en mode phrygien, ou mode de mi, dont les caractéristiques les plus remarquables sont : le demi-ton typique entre les deux premières notes mi et fa, qui est même souvent utilisé dans les cadences finales ; l’impossibilité d’un accord sur le cinquième degré si, qui créerait un triton « diabolique » (si – fa) ; un caractère bien particulier que les compositeurs et théoriciens ont qualifié de « religieux parce qu’il pousse à la lamentation » (Glaréan, 1547) et de « propre à susciter l’abattement » (Zarlino, 1558).  Jusqu’ici, rien de spectaculaire. Cependant, le mystère commence dès que l’on s’intéresse à l’auteur de ce rondeau, car différents noms de compositeur apparaissent dans les sources. Certains manuscrits nous laissent dans l’incertitude en ne citant pas d’auteur. D’autres indiquent à tour de rôle « Malcort », « Martini » ou « Ockeghem ». S’agissant du texte, la confusion est encore plus grande : seuls les trois premiers mots « Malheur me bat » figurent comme incipit au début du supérius, les sources ne nous renseignent pas sur l’ensemble du texte (sur certaines, cet incipit est même absent). Nous ignorons donc finalement tout du contenu de ce rondeau. Le comble : la plus ancienne source (vers 1475) comporte comme incipit non pas « Malheur me bat », mais « Dieu d’amors ». Au cours de nos recherches, nous n’avons pas trouvé un seul chant ou un seul poème qui commence par l’un de ces incipit. Le Rondeau garde donc bien son secret. Mieux encore : il se cache dans les oeuvres d’autres compositeurs, qui utilisent comme cantus firmus soit son supérius, soit son ténor, soit les deux. Ces « avatars » montrent que « Malheur me bat » devait être fort connu à l’époque. Pour en revenir au texte : nous avons choisi pour Malheur me bat et Ô Dieu  d’amours des textes qui datent de la même époque et commencent pas des mots similaires. On peut ainsi penser que par leur contenu et leur forme ils véhiculent le même message. Cela dit, toutes les recherches du monde ne parviendront jamais à fournir des certitudes à ce sujet. Avec ce disque, nous partons à la recherche d’indices pour éclaircir le mystère, autant pour ce qui est du texte complet que de la « fuite » du supérius et du ténor dans divers avatars.
Paul Van Nevel
Traduction: Daniel Fesquet

Fado is de typische Portugese nationale vocale muziek. Het is een uitstorting van de ziel en vormt de muzikale hartslag van Lissabon en maakt evenzeer deel uit van de vervallen charme van de hoofdstad als de krakende trams en oude gevels. De legendarische fadista António Rocha is een van de laatste zangers die de echte fadotraditie vertegenwoordigt. Hij treedt op in O Faia, het beroemde sfeervolle restaurant in de Bairro Alto, en zingt over een wereld van grootse emoties en spannende verhalen die zelfs toegankelijk is voor wie geen Portugees spreekt.

Fado is the quintessential kind of Portuguese national vocal music. An outpouring of the soul, it constitutes the musical heartbeat of Lisbon and is as much a part of the capital's dilapidated charm as its creaking trams and ancient house fronts. The legendary fadista António Rocha is one of the last singers to represent the true fado tradition. He perfoms in O Faia, the famous atmospheric restaurant in the Bairro Alto, singing about a world of grand emotions and thrilling stories that can be entered even by those who do not speak Portuguese.

Le fado est la quintessence de la musique vocale nationale portugaise. Épanchement de l'âme, il constitue le battement de cœur musical de Lisbonne et fait autant partie du charme délabré de la capitale que ses trams grinçants et ses façades de maisons anciennes. Le légendaire fadista António Rocha est l'un des derniers chanteurs à représenter la véritable tradition du fado. Il se produit à O Faia, le célèbre restaurant d'ambiance du Bairro Alto, et chante un monde d'émotions et d'histoires palpitantes dans lequel même ceux qui ne parlent pas portugais peuvent entrer.

Dans ce programme, le Huelgas Ensemble se lance sur de nouvelles voies,  se consacrant à la musique de notre époque : "E LUXT", pièce d'une heure environ, requiert dans sa forme originale quatre chanteurs et un quatuor à cordes. Par une demande du festival de Berlin, “ET LUX” a été arrangé pour le Huelgas Ensemble en une version pour un double quatuor vocal et un quatuor à cordes. Cette composition est basée sur le texte du requiem liturgique, utilisé de manière fragmentaire tout au long de la composition. Le Huelgas Ensemble exécute cette œuvre avec le Minguet  Quartett.

This programme sees the Huelgas Ensemble break new ground and turn its attentions to contemporary music. The work, lasting nearly an hour, was initially conceived for four singers and four strings. In collaboration with Wolfgang Rihm and the Berliner Festspiele, ET LUX has now been rearranged for the Huelgas Ensemble, with doubled choir and string quartet. The work is based on the Requiem text of the liturgy, pieces of which are strewn across the opus. Huelgas is joined by the Minguet Quartett for this programme. 

Met dit programma slaat het Huelgas Ensemble een nieuwe weg in en richt het zich op hedendaagse muziek. Het werk, dat bijna een uur duurt, was oorspronkelijk bedoeld voor vier zangers en vier strijkers. In samenwerking met Wolfgang Rihm en de Berliner Festspiele is ET LUX nu opnieuw gearrangeerd voor het Huelgas Ensemble, met dubbel koor en strijkkwartet. Het werk is gebaseerd op de Requiem-tekst van de liturgie, waarvan delen over het werk zijn verspreid.

Huelgas wordt voor dit programma bijgestaan door het Minguet Quartett.

A treasure-house of the grand master of sixteenth-century musical calligraphy, the choirbooks of Petrus Alamire contain some stupendous and hitherto unpublished polyphonic works. Through the hand of the fantastical humanist that was Alamire, famous as a guardian of the books, and as a spy within the most influential courts of the Renaissance, including those of Marguerite of Austria in Malines, Henry VIII of England and Charles V, the Huelgas Ensemble and Paul Van Nevel trace a portrait of this brilliant humanist in a programme that will take you to the very heart of the secrets of Renaissance polyphony. From among these gems that are the prestigious choirbooks, the voices of Paul Van Nevel portray The Legacy of Petrus Alamire through the Sanctus and Agnus Dei of such exceptional composers as Sticheler in an echo of the divine Josquin. 

Trésor du grand maître de la calligraphie musicale du XVIe siècle, les livres de choeur de Petrus Alamire recèlent d’oeuvres polyphoniques stupéfiantes et inédites. A travers la main de cet humaniste rocambolesque que fut Alamire – célèbre « gardien des livres » et espion au sein des cours les plus influentes de la Renaissance dont celle de Marguerite d’Autriche à Malines ou encore celles d’Henri VIII d’Angleterre et de Charles Quint – l’Ensemble Huelgas de Paul Van Nevel retracent le dessein de cet humaniste mirifique dans un programme qui vous mènera aux creux des secrets de la polyphonie de la Renaissance. De ces joyaux que sont ses prestigieux livres de choeur, les voix de Paul  Van Nevel font briller L’héritage de Petrus Alamire à travers les Sanctus et Agnus Dei de compositeurs d’exception, tel Sticheler, en écho au divin Josquin.

De koorboeken van Petrus Alamire, een schatkamer van de grootmeester van de zestiende-eeuwse muzikale kalligrafie, bevatten een aantal verbluffende en tot nu toe ongepubliceerde polyfone werken. Door de hand van de fantastische humanist die Alamire was, beroemd als bewaker van de boeken en als spion binnen de meest invloedrijke hoven van de renaissance, waaronder die van Marguerite van Oostenrijk in Mechelen, Hendrik VIII van Engeland en Karel V, schetsen het Huelgas Ensemble en Paul Van Nevel een portret van deze briljante humanist in een programma dat u meeneemt naar het hart van de geheimen van de renaissancepolyfonie. De stemmen van Paul Van Nevel verbeelden uit deze juweeltjes die de prestigieuze koorboeken zijn, The Legacy of Petrus Alamire via het Sanctus en Agnus Dei van uitzonderlijke componisten als Sticheler, in een echo van de goddelijke Josquin.

The Christmas story and the powerful images evoked by the narration of the birth in the stable, the exotic appearance of the Magi from the Orient and the shepherds' bucolic visit have been a source to the world's imagination throughout history. The Huelgas Ensemble explores the fascinating and colourful repertoire by composers of five centuries reaching from the Franco-Flemish Renaissance polyphony to English Christmas Carols and Spanish Villancicos.